Poppenspeelster Manuka vertolkte met haar poppen Rhenus, Mare en Gaja vele jaren met succes het mythisch verhaal Stromen van Liefde. Rhenus heeft als taak in het leven om het water van de Rijn zo vlug mogelijk naar de zee te brengen. Hij laat zich daarbij door niets of niemand afleiden. Maar hier zag hij op zijn oever Gaja, een vrouw zo mooi dat hij op slag verliefd op haar werd. Hij stopte, maar het water dat achter hem aan kwam, vormde een torenhoge muur. Gaja, die bang was er door verpletterd te worden, vluchtte naar de kust waar Mare, de koning van de zee al klaar lag met zijn schip om haar aan boord te nemen. Mare had al veel langer een oogje op de mooie Gaja. Hij wil haar voor zich alleen hebben en houdt haar gevangen op zijn boot. De hartstochtelijk verliefde Rhenus vertakte na de vlucht van Gaja zijn muur van water in tal van armen, zoals De IJssel en de Waal, om haar te kunnen omhelzen. Maar Mare laat haar niet gaan. Het enige dat Rhenus nog van Gaja gewaar wordt, zijn haar zilte tranen, waardoor de zee steeds zouter wordt. Rhenus en Mare hebben het met elkaar danig aan de stok gekregen. Mare denkt dat Rhenus alsmaar meer vergif en plastic op hem af stuurt om hem als liefdesrivaal te vergiftigen. De beide doodzieke verliefde kemphanen vechten een strijd op leven en dood
Eva, de dochter van Peter en Astrid, lijdt aan angststoornissen en paniekaanvallen. Ze is bang voor de medemensen, voor het leven en voor haar toekomst. Ze moet pillen slikken om haar angsten af te vlakken, maar dat weigert ze. Haar vader Peter had ooit een goede kantoorbaan, maar hij is ontslagen. Joggend en solliciterend probeert hij hoop te houden op de toekomst. Haar moeder Astrid heeft een paar baantjes om zichzelf en haar gezin in stand te houden. Astrid en Peter dragen beiden plastic maskers om zich zo te kunnen conformeren aan de samenleving.
Na een ruzie vlucht Eva het huis uit en brengt de nacht door onder een hoop plastic afval aan de rivier. Die nacht ziet ze hoe een gestalte met een fuik plastic vist uit de rivier. De gestalte spreekt tot het plastic, prijst het plastic omdat dat het leven en de gevoelens overwonnen heeft. De gestalte denkt dat het maar het beste is zelf ook van plastic te worden, maar dat lukt haar niet, omdat er nog steeds bloed door haar aders vloeit. Die nacht ziet Eva ook haar vader en moeder, die – dik opgevuld met plastic – met elkaar in een amechtig gevecht gewikkeld zijn.
Die ochtend vindt de oude poppenspeelster Manuka Eva onder een hoop plastic. Manuka speelt met haar poppen speciaal voor Eva nog een keer het spel Stromen van Liefde. Ze ervaart dat Eva haar opvolgster kan worden, omdat Eva het verhaal doorvoelt. Manuka schenkt haar poppen aan Eva en neemt afscheid van hen en van het leven.
De dodelijk ongeruste Peter en Astrid vinden die ochtend Eva. Nog één keer komt Eva naar huis om haar ouders te confronteren met zichzelf en om afscheid van hen te nemen. Dan trekt ze met de poppen de wijde wereld in.
Eva beseft dat het verhaal van de poppen haar eigen en ons verhaal is. Ze overwint haar angsten en samen met de poppen draagt ze de boodschap uit. Ze ervaart dat niet de stromen van haat, gif en onverschilligheid zin kunnen geven aan het bestaan, maar stromen van liefde. Kwetsbaar maakt ze haar eigen keuzes.
Peter is er achter gekomen dat hij in feite al jarenlang belazerd is door zijn bazen en de politiek, die uitsluitend leegte te bieden hebben. Hij heeft zijn hoop gevestigd op Eva. Astrid houdt zich krampachtig vast aan haar baantjes en haar vermeende zekerheden. Eva komt onderweg mensen tegen. Zij speelt samen met de kinderen in de zaal het spel Stromen van Liefde. Hoe gaat dit verder? Dat bepalen we zelf!